12 Days of Anime /2017/ – Day 8
Pamiętacie jeszcze anime SukaSuka? Emitowali je tej wiosny. Oglądałam je z dużą przyjemnością, a oprawa muzyczna na dłużej zapadła mi w pamięć. W tamtym czasie najbardziej podobała mi się piosenka Scarborough Fair, która pojawiła się w pierwszym i ostatnim odcinku, obecnie nie jestem w stanie przyznać pierwszeństwa żadnemu insert songowi.
Are you goin’ to Scarborough Fair?
Parsley, sage, rosemary and thyme
Remember me to one who lives there
He once was a true love of mine
Tell him to make me a cambric shirt
Parsley, sage, rosemary and thyme
Without no seams nor needlework
Then he’ll be a true love of mine
Tell him to find me an acre of land
Parsley, sage, rosemary and thyme
Between the salt water and the sea strand
Then he’ll be a true love of mine
Are you goin’ to Scarborough Fair?
Scarborough Fair męczyłam długo, na blogu linkowałam już do powyższego filmiku, cały czas zastanawiałam się też, czy ja nie znam skądś tej piosenki? Irlandzkie brzmienie to rzadkość w anime, więc istniało prawdopodobieństwo, że nie jest to oryginalna piosenka stworzona na jego potrzeby. Moje pierwsze skojarzenie to Kokia, która w 2008 roku nagrała płytę Fairy Dance: Kokia Meets Ireland. Na płycie jednak piosenki nie było, ale przypomniałam sobie, że Google nie boli i mogę tam poszukać informacji^^
Pomysł okazał się słuszny. Scarborough Fair w SukaSuka śpiewa Tamaru Yamada, a sama piosenka to tradycyjna angielska ballada. Nagrywana była wielokrotnie, w tym kilka razy w Japonii.
Obecnie rozpowszechniona wersja popularność zaczęła zyskiwać w latach 60. XX wieku, jednak historia tej piosenki sięga wieki wcześniej. Zalicza się ją do grupy utworów, w których toczy się dialog między kobietą a mężczyzną, a ci proszą się nawzajem o wykonanie niewykonalnych zadań. Najwcześniejsza zachowana ballada tego typu to The Elfin Knight z około 1670 r. Treść w skrócie opowiada o dziewczynie, która marzy o poślubieniu legendarnego Elfin Knighta. Ten pewnej nocy zjawia się u niej i prosi o przygotowanie bezszwowej koszuli jako wyrazu jej miłości. Dziewczyna zaczyna się wahać co do swojego marzenia i w odpowiedzi prosi o równie niewykonalną przysługę („jeśli nie chcesz mojej zguby, krokodyla daj mi, luby” xD ). Ostatecznie rycerz znika, a dziewczyna jest szczęśliwa, że się go pozbyła.
Kolejny zachowany tekst pojawił się dopiero wiek później. Nosi tytuł Humours of Love. Tu po raz pierwszy pojawia się prośba o wykonanie „cambric shirt”, wers z listą ziół oraz zwrot „true lover of mine”. W tej i kilku następnych wersjach dialog toczy się bezpośrednio między mężczyzną i kobietą; posłaniec, który przekazuje wiadomości, pojawia się dopiero (jeśli chodzi o teksty opublikowane) w szkockiej wersji ballady z 1820 r., a niedługo potem w wersjach amerykańskich.
Tekst ballady, który odnosi się już konkretnie do jarmarku w Scarborough, po raz pierwszy został opublikowany w 1883 r. Od tego czasu pojawiał się w wielu różnych śpiewnikach, zawsze z inną melodią. Ta rozpowszechniona obecnie została opracowana i przedstawiona przez Ewana MacColla w jego (i Peggy Seeger) śpiewniku The Singing Island z 1960 r. Co istotne, zmienił on charakter piosenki. Do tej pory wszystkie utwory tego typu śpiewane były z humorem i uchodziły za żartobliwe (por. wykonanie piosenki Cambric Shirt przez Peggy Seeger), MacColl spowolnił ja i nadał jej powagi, a tę interpretację przejęli kolejni wykonawcy. MacColl nagrał również tę balladę w 1957, ale nie było to pierwsze nagranie – uprzedziła go Audrey Coppard, rok wcześniej upubliczniając własne wykonanie piosenki, której nauczyła się właśnie od MacColla. W 1959 piosenkę nagrała również Shirley Collins.
Ze śpiewnika MacColla Scarborough Fair najprawdopodobniej nauczył się Martin Carthy, który następnie, po lekkiej modyfikacji melodii i skróceniu całości z 8 do 5 zwrotek, nagrał ją w 1965. Ta wersja spodobała się Paulowi Simonowi z duetu Simon & Garfunkel do tego stopnia, że panowie umieścili ją na swojej płycie z 1966 r. – to wykonanie uchodzi za najbardziej znane.
Współczesną wersję Scarborough Fair trudno uznać za autentyczną folkową piosenkę, jest ona bardziej wynikiem kontaminacji dawnych ballad i poprawiania oryginalnego tekstu przez badaczy i autorów dawnych śpiewników. Nietrudno zauważyć, że zatraciła ona również swój pierwotny charakter sporu między mężczyzną a kobietą, została z niej wyłącznie lista niewykonalnych zadań. Mimo to piosenka zachowała klimat tradycyjnych ballad i wzrusza rzewną melodią, co zapewnia jej dużą popularność, a wykonań jest multum. Ciekawie brzmi wersja Brainbox z 1969 czy jugosłowiańska wersja zespołu Delial z 1971. Na warsztat wzięli ją także: Nox Arcana, Georgian, Sarah Brightman, Celtic Woman czy Celia Pavel (polecam!) w australijskim The Voice, a także cudowna LP.
Z wykonań japońskich wyróżnia się wersja Kayoko Ishu z 1969 r. oraz aranżacja Hiromitsu Agatsumy grającego na shamisenie.
Ballada użyta została w grze Phantasy Star Nova w aranżacji Motoi Sakuraby i ze śpiewem Saori Hayami. Pojawiła się w epizodzie 8 sezonu 2 anime Gunslinger Girl (2003) w wykonaniu Aoi Tady oraz w 6 odcinku Diabolik Lovers (2012) w wykonaniu Yukiego Kaji jako Kanato Sakamakiego. Przy okazji muzycznego researchu na yt znalazłam też fragment w wykonaniu Kokii, o której wspominałam na początku :), a także japońską instrumentalną wersję z fletami.
W polskim tłumaczeniu piosenkę śpiewała Danuta Stenka i Maciej Zakościelny w spektaklu Teatru Telewizji Rodzinny Show.
Źródła:
Kraków, 11 grudnia 2017
Blog o mangach 
Bardzo ciekawy tekst 🙂 Nie miałam pojęcia, że ta piosenka ma aż tak długą historię. Od dziecka znałam wersję Simona & Garfunkela (mój tata bardzo ich lubi), potem zetknęłam się z wykonaniem Celtic Women ale nie wiedziałam, że było aż tylu innych artystów, którzy ją śpiewali, i to nawet japońskich.
PolubieniePolubienie
Też dowiadywałam się o tym niedawno 🙂
Sama z piosenką zetknęłam się najpierw w wykonaniu LP, potem w anime, ale wtedy zupełnie tych piosenek nie skojarzyłam. Simona & Garfunkela prawdopodobnie słyszałam gdzieś kiedyś w radiu, jednak nie zapadła mi w pamięć.
PolubieniePolubienie