Mangowe zakupy: styczeń-luty 2017

 

Bez zbędnego przedłużania: czas na podsumowanie pierwszych zakupów w 2017 roku. Ostatnie miesiące przyniosły sporo dobra, trochę planowanego, trochę nie, ale tak to u mnie zwykle bywa. Z mang (i innych publikacji od wydawnictw mangowych) stos prezentuje się tak:

Lecąc od dołu mamy: pierwszy tom Sagi winlandzkiej – serii osobiście nie znam, ale gdzieś kiedyś czytałam na blogu którejś z dziewczyn, że fajne i że poleca, a wtórowały jej komentarze, planowałam więc zaznajomić się ze skanlacjami, lecz Hanami mnie ubiegło. Ciekawa też byłam, cóż to tyle kosztuje 😉 Tom rzeczywiście jest opasły (wydanie dwa w jednym) i prezentuje się pięknie, z treścią jeszczem nie zaznajomiona.

Od Hanami kupiłam też czwarty tom Mushishi. Dopiero czwarty, choć już niedługo ukaże się u nas ostatni. Nie, żebym któryś z posiadanych zdążyła już przeczytać, tak sobie ino powoli zbieram 😛

Dalej leży Waneko (jak mi to się ładnie wydawnictwami ułożyło i to całkiem przez przypadek), które niedawno ogłosiło, że paru tytułom kończy się w tym roku licencja, więc je wyprzedają – m.in. Welcome to the N.H.K. Początkowe dwa tomy kupiłam jako jedne z pierwszych w mojej kolekcji, oceniłam je całkiem wysoko, ale w zasadzie mnie nie porwały, więc nie planowałam serii uzupełniać. No ALE piątka za tom – grzech nie skorzystać. I mam.

Z Jednotomówek Waneko wzbogaciłam się o Absolwentów, kontynuację Kolegów z klasy. To cały czas wynik zachwytu nad filmem oraz ciągoty do fajnych, ale i „delikatnych” boys lovów 🙂 Do dokupienia mam jeszcze dwa od Dango, a potem będę myśleć, co dalej w tej kwestii. Może mi przejdzie i stanę się prawym czytelnikiem, który unika takich bezeceństw 😀

Od Kotori tylko jeden tytuł, ale za to jaki: drugi tom zwariowanej Durarary w formie novelkowej. Pierwszy tom mi się podobał, to idę za ciosem 🙂

Na koniec sentymentalna podróż do początków mojego fanizmu, czyli do Naruto. Jak już wspominałam przy okazji przeglądu kulturowego, zatęskniłam za postaciami, z którymi tyle czasu spędziłam. Ot, tak sobie rzucić okiem, co u starych znajomych słychać 🙂 Obejrzałam więc film i kupiłam pierwszy tom mangi (borze szumiący, jaka ona na początku fajna była, jak to miło wrócić do czasów, gdy Kakashi był mega silny, legendarny, budzący strach i respekt! Potem różnych badassów tyle się tam przewinęło, a dzieciaki urosły w siłę, co jeden to silniejszy, że jego wyjątkowość się gdzieś zagubiła), i jeszcze LN-kę: padło na historię Sakury, bo jako nowość miała największy rabat na Gildii. W sumie ciekawi mnie też, czy książki z Natuto Hiden czytać można niezależnie, czy raczej powinno się zachowywać kolejność – myślę, że jak przeczytam trzeci tom, to się przekonam 🙂 A kolekcja light novelek rośnie.

Tyle mangostuffu, teraz pora na dobra książkowe: jest ich pięć, z czego trzy zaliczam do kręgu tematycznego „japonica”.

Jest długo przeze mnie pożądana Pochwała cienia, esej Jun’ichiro Tanizakiego o podstawach japońskiej estetyki. Przed zakupem powstrzymywała mnie cena: 42 złote za niespełna stustronicową książeczkę to jednak sporo, 40 % rabatu na Świecie Książki przesądziło jednak sprawę. Troszkę zabolało mnie, gdy odkryłam, że tekst ukazał się wcześniej w antologii Estetyka japońska. Estetyka życia i piękno umierania, ale nie ma co płakać, bo jej nie mam, a zdobyć obecnie trudno. Do tego sama Pochwała cienia wydana jest pięknie (nie ma się co dziwić, w końcu odpowiedzialny za nią był Przemek Dębowski!), więc nawet jeśli treść mnie przerośnie, to przynajmniej będę mogła pomiziać to cudo i oczy nim nacieszyć. A Karakter szykuje już kolejną publikację w serii, Księgę herbaty.

Na fali popularności filmu kupiłam Milczenie Shusaku Endo. Choć nie lubię okładek filmowych, to zdecydowałam się na to wydanie, bo ceny poprzednich strasznie poszybowały w górę. Rzutem na taśmę do zamówienia dołączyło 300 lat milczenia Johna Dougilla, tematycznie powiązane z Milczeniem i filmem Scorsese’a – o pierwszych chrześcijanach w Japonii.

Z nie-japońskich książek zawitały do mnie: Książka. Najpotężniejszy przedmiot naszych czasów zbadany od deski do deski – też z Karakteru, też maczał w niej palce Dębowski (w końcu to jego wydawnictwo), więc też ładna. Jak tytuł mówi, książka o książkach 🙂 A autor, Keith Houston, to ten sam, który jakiś czas temu popełnił inną książkę o historii znaków typograficznych. Btw, na zdjęciu może słabo widać, ale na okładce siedzi sobie też nazwisko tłumacza, praktyka wciąż mało spotykana, ale ja jestem jak najbardziej za (o tłumaczach na okładkach można poczytać tu). Mnie uderzyło to przy wydanym niedawno tomie wierszy / piosenek Dylana, gdzie też na okładce pojawił się autor przekładu. I najpierw pomyślałam, że w przypadku poezji to tłumaczenie jest bardzo istotne, a potem, że w zasadzie to ono zawsze jest istotne, nawet jeśli nie zwracamy na nie uwagi. I przypomniałam sobie, jak zastanawiałam się, w jakim przekładzie kupić Małego Księcia i Mistrza i Małgorzatę, i jak czysto hipotetycznie rozważałam, czy Szekspira to lepiej w wersji Barańczaka czy Słomczyńskiego. I że kategorycznie nie chcę Władcy Pierścieni od Łozińskiego.

Wracając do zakupów: na koniec tom wierszy Anny Świrszczyńskiej Budowałam barykadę – z czasów powstania warszawskiego. Za poezją szczególnie nie przepadam, ale utwory z tego tomu utkwiły mi w pamięci jeszcze podczas przerabiania ich na studiach, więc gdy trafiła się okazja (w taniej księgarni), kupiłam bez zastanowienia. Okładka może nie jest rewelacyjna, ale treść jak najbardziej warta polecenia, a i wygląd książki w środku przemawia „za” (tym razem za skład i opracowanie graficzne odpowiedzialny był Robert Oleś z d2d.pl – też marka sama w sobie, jeśli chodzi o projektowanie książek).

Koniec końców mangowe zakupy przemieniły się w zachwyty nad ładnie wydanymi książkami, w pełni ukazując moje filologiczni-edytorskie skrzywienie 😉 Niestety tak już mam, że gdy dostaję książkę w ręce, pierwsze sprawdzam stronę redakcyjną: korektorów, grafików, składaczy, tłumaczy, ilustratorów etc., ot, patrzę na rzeczy, które innych w ogóle nie obchodzą. A ja lubię wiedzieć, kto sprawił, że książka wygląda (i czyta się) tak pięknie lub tak nijako, lub brzydko.